Rozdział 26 - Aj dziękuję Fede ale nie musiałeś

Rozdział dedykowany Mrs. Blanco, Veronice Blanco i Tinie Comello

LEON

Wstałem i spojrzałem na zegarek. Wskazywał godzinę 9 więc nawet nie poszedłem budzić Jima. Skierowałem się na dół gdzie siedział Jim i oglądał bajki. Wszedłem do kuchni. To co zobaczyłem lekko mnie zszokowało. W kuchni stała Stef i coś gotowała. Podszedłem do lodówki i wyjąłem z niej butelkę piwa. Otworzyłem ją i upiłem trochę piwa. W tym momencie spojrzała na mnie Stef.
-Piwo na śniadanie? - Zadała pytanie a ja na nią spojrzałem
-To nie jest dobry pomysł - Powiedziała z szerokim uśmiechem na ustach po czym zabrał mi z rąk butelkę.
-Oddaj mi to - Powiedziałem stanowczo po czym zabrałem z jej rąk butelkę i wyszedłem z kuchni. Po chwili jednak się tam wróciłem i spojrzałem na nią.
-Możesz mi wytłumaczyć co ty robisz w moim domu? - Zadałem pytanie zły.
-Robię śniadanie dla mojego syna - Powiedziała zadowolona.
-Wiesz co? - Zapytałem ona pokręciła przecząco głową.
-Nawet nie masz prawa tak o nim mówić. - Powiedziałem zły - Nie było cię pięć lat - powiedziałem po czym wyszedłem z kuchni. Wszedłem do salonu i spojrzałem na sofę na której leżał Jim i płakał.
-Synku co się stało? - Zadałem pytanie odstawiając butelkę na stoli i siadając obok małego
-Bo nie ma cioci Violi - Powiedział i wtulił się we mnie coraz mocniej płacząc.
-Wróci - Powiedziałem spokojnie - Obiecuję ci to - Dodałem po chwili i ucałowałem go w czoło. Po chili wstałem i zabrałem piwo a po kilku sekundach  wróciłem do sypialni.

Jest godzina czternasta a ja pije już chyba 7 piwo, Jim cały czas płacze a Stef chodzi po całym domu i coś sprawa. Mam jej już serdecznie dosyć. Ile można? Podnoszę się z łózka i kieruję się po raz kolejny dziś do kuchni. Nie mam najmniejszej ochoty na nic. Otworzyłem lodówkę i spojrzałem na ostatnią półkę.
-Świetnie! Ostatnie - Pomyślałem po czym wyjąłem butelkę z piwem z lodówki
-Leon może już wystarczy? - Stef zadała pytanie tym swoim troskliwym głosikiem.
-Na dziś tak - Powiedziałem bez większych emocji. - Ale jutro trzeba będzie pojechać do sklepu - Powiedziałem i wyszedłem z kuchni kierując się do sypialni. Wszedłem do niej i zobaczyłem na moim łóżku zapłakanego Jima. Przytuliłem go mocno po czym włączyłem mu bajki. Leżał i płakał cały czas. Miałem ochotę na to samo. Wyciągnąłem z kieszeni dresów telefon i wszedłem w galerię zdjęć. Włączyłem nasze wspólne zdjęcia i zacząłem je oglądać.
-Byliśmy tacy szczęśliwi - Pomyślałem po czym rzuciłem telefonem o ścianę. Mały lekko się przestraszył po czym przytulił się do mnie i zaczął ponownie płać.
-Wszystko popsułem - Pomyślałem i przymknąłem oczy.
-Tęsknię za ciocią  - Powiedział ocierając łezki
-Ja też bardzo za nią tęsknię - Powiedziałem po czym dałem mu całusa w czoło. Po chwili odstawiłem butelkę na szafkę po mojej lewej stronie i przytuliłem się mocniej do Jima. Oboje zamknęliśmy oczy a po kilku a może nawet kilkunastu minutach zasnęliśmy.

VIOLETTA

Wstałam rano i od razu skierowałam się do kuchni. Z lodówki wyjęłam butelkę wody i szybko wypiłam prawię połowę zawartości. Po chwili oparłam się o szafkę i przymknęłam oczy z których wypływały łzy. 
-Co się stało Vilu? - Usłyszałam głos Fede i szybko otworzyłam oczy ocierając łzy.
-Nic - Powiedziałam i sztucznie się uśmiechnęłam.
-No właśnie widzę - Powiedział po czym podszedł do mnie - Te nic nazywa się Leon? - Zadał pytanie patrząc na mnie.
-Tak - Powiedziałam i się rozpłakałam. Fede podszedł jeszcze bliżej i mnie przytulił.
-Viola co się dzieje? - Zadała pytanie zdenerwowana Ludmiła która właśnie weszła do kuchni.
-Śnił mi się Leon i Jim - Powiedziałam przez łzy. Lu również podeszła do mnie i mnie przytuliła.

Po kilku minutach przytulania w końcu oderwaliśmy się od siebie. Było mi troszkę lepiej.
-Co jecie na śniadanie? - Zadał pytanie Fede
-A ty robisz kochanie? - Zadała pytanie rozbawiona Ludmiła. Mimo woli się uśmiechnęłam bo wiem że Fede nigdy nie gotował zbyt dobrze.
-Tak - Powiedział spokojnie - Postaram się specjalnie dla was - Powiedział i szeroko się uśmiechnął.
-To ja zamawiam jajecznicę - Powiedziałam po czym uciekłam do pokoju aby się ubrać.
-Nie ma problemu - Zawołał rozbawiony Fede. Uśmiechnęłam się pod nosem po czym skierowałam się do łazienki.

Wyszłam po około 20 minutach z łazienki i weszłam do kuchni. To co tam zobaczyłam totalnie mnie zaskoczyło. Kuchnia wyglądała jakby przeszło przez nią tornado.
-Fede co tu się stało? - Zadałam pytanie patrząc na chłopaka który nurkował w lodówce.
-Szukam jajek - powiedział rozbawiony.
-Jakbyś ich nie rozbił to pewnie by tam były. - Powiedziałam spoglądając na podłogę. Porozbijane jajka, rozlana oliwa, patelnia na parapecie, szczypiorek rozsypany po szafkach. Przyłożyłam dłoń do otwartych ust.
-Starałem się -Powiedział po czym posłał mi uśmiech
-Wiesz Fede - Zaczęłam rozbawiona -  To ja jednak zjem płatki z mlekiem - Powiedziałam po czym omijając przeszkody podeszłam do szafki i wyjęłam miskę i płatki. Wsypałam płatki do miski i zalałam je mlekiem, wzięłam łyżkę i wyszłam z kuchni. Usiadałam w pokoju przed telewizorem i go włączyłam. Leciał jakiś film więc postanowiłam go obejrzeć.

-Fede coś ty narobił? - Usłyszałam krzyk mojej przyjaciółki. Pewnie weszła do kuchni i zobaczyła to co ja parę minut temu. Uśmiechnęłam się pod nosem.
-Lu nie denerwuj się - powiedziałam rozbawiona - Przecież się starał - zacytowałam słowa mojego przyjaciela
-Zjedz płatki tak jak ja a za chwilkę razem to sprzątniemy - Posłałam jej ciepły uśmiech.

-Fede lepieju nie wchodź - Pogroziła mu palcem Ludmiła kiedy po raz kolejny próbował wejść do kuchni. Właśnie sprzątamy kuchnię po jego "gotowaniu".
-Ale ja jestem głodny- Powiedział po czym zrobił minę zbitego pieska
-To na mnie nie działa - Powiedziała zła. Przysłuchiwałam się ich kłótni z uśmiechem. Akurat zbierałam szczypior. Nie wiem jak można tak nabałaganić przy zwykłej jajecznicy. No widocznie można. Jednak to nie dobry pomysł aby Fede gotował.

Po wyczerpującym sprzątaniu w końcu całą trójką zasiedliśmy przed telewizorem i zaczęliśmy oglądać telewizję. Leciał jakiś horror więc wybraliśmy go i zaczęliśmy oglądać. Po kilku minutach zadzwonił dzwonek do drzwi.
-Aaaaa - Zaczęła krzyczeć Ludmiła. Uśmiechnęłam się lekko i spojrzałam na nią.
-Spokojnie Lu to tylko dzwonek - Powiedział rozbawiony Fede
-To id i otwórz - Powiedziała wściekła blondynka. Fede ruszył w kierunku drzwi. Nie było go kilka minut. Wrócił z bukietem kwiatów.
-Viola to dla ciebie - Powiedział po czym wręczył mi śliczny bukiet.
-Aj dziękuję Fede ale nie musiałeś - powiedziałam rozbawiona z nadzieją że te kwiaty są od niego.
-Ale one nie są ode mnie - powiedział Spojrzałam na kwiatki a w śród nich był bilecik. Wyjęłam go.
Kocham cię. Wybacz proszę - Kocham Leon
Po przeczytaniu zgniotłam bilecik a z moich oczu poleciało kilka łez. Wstałam i skierowałam się do kuchni. Fede i Lu ruszyli za mną. Wrzuciłam bilecik i kwiaty do kosza. Odwróciłam się w stronę przyjaciół po czym posłałam im sztuczny uśmiech. Wyszłam z kuchni i weszłam do swojego pokoju i położyłam się na łóżku.
-Czy te kwiaty były od... - Zaczęłam Lu stając w drzwiach
-Tak były od Leona - Powiedziałam po czym zaczęłam płakać. Zamknęłam oczy. Po kilku a może kilkunastu minutach zasnęłam.