Rozdział 1 -Przeprowadzamy się do Buenos Aires

Wchodzę do swojego pokoju i mam ochotę teraz się komuś wygadać. Może powinnam porozmawiać z kimś ze swoich koleżanek ze szkoły. Nie ja nawet nie umiem z nimi rozmawiać. Widziałam dzisiaj jak Roxi i Rosa zarywały do jednego chłopaka. Mogłabym im w sumie pomóc bo słyszałam jak mówił w której z nich on się kocha. Może podrzucę im jakiś liścik albo wyślę jakiś anonimowy list. To w sumie nie byłby taki głupi pomysł. Uśmiechnęłam się sama do siebie i położyłam się na łóżku. Westchnęłam i sięgnęłam po książkę która leżała na szafeczce nocnej. Zaczynam ją czytać leżąc ze swoim misiem w objęciach.

Prolog

Prolog

Zamyka w sobie cały swój świat i nikomu nie opowiada o
swoim życiu.Chciała by to zmienić ale nie bardzo wie jak
i komu może się wygadać. Obserwuje to co się dzieje
dookoła nie. Koduje cały dzień we własnej głowie a
później dokładnie go analizuje. Widzi te zakochane pary
które czasami się kłócą. Widzi te dziewczyny które starają się
poderwać niedostępnych chłopaków i widzi chłopaków którzy
teoretycznie nie mają żadnych szans u niektórych dziewczyn.
Chętnie podeszła by do takiej osoby i dała kilka rad ale nie ma
pojęcia jak ma zagadać. Dla niej rozmawianie z innymi sprawia
duże trudności. zaczyna się  wtedy jąkać i nie wie co ma mówić
mimo że wcześniej w głowie ułożyła sobie cały tekst który chce powiedzieć.

~*~

                                      Otwarty na wszelkie propozycje. Uwielbia dziewczyny i
                                          dobrą zabawę.
W jego guście są dziewczyny w jego wieku lub  rok młodsze,
takie które tak samo jak on uwielbiają dobrą zabawę.  Potrafi zmieniać je co tydzień,
częściej czasem rzadziej zależy jak mu dziewczyna przypadnie do gustu. 
Uwielbia imprezy. Nie cierpi dziewczyn małomównych, nieśmiałych,
kujonek i dobrych uczennic chociaż on sam uczy się dobrze.
Czasami to ukrywa i w efekcie nie zdaje do kolejnej klasy.
Ponadto jest świetnym przyjacielem, piłkarzem i kapitanem szkolnej drużyny.
Uwielbia wygrywać mecze, nie znosi porażek.
Ale czy to na pewno jest prawdziwy on?

~*~

Dwa zupełnie inne światy. Czy mogą mieć ze sobą coś wspólnego? Na pierwszy rzut oka na pewno nie. Ale może kiedy bardziej zechcemy zainteresować się ich historią dowiemy się czegoś nowego. Może oni również na wzajem zechcą się sobą zainteresować i poznać. Przecież osoba która z nikim nie rozmawianie może tak po prostu zacząć rozmawiać z kimś z wyższej sfery. A może będzie zupełnie inaczej on zacznie rozmawiać z ludźmi z niższych sfer. Bo przecież każdy człowiek jest taki sam. Nie można dzielić ludzi na lepszych czy gorszych tylko dla tego że niektórzy są nieśmiali a nie którzy odważni.

~*~

"Nie ma ludzi lepszych lub gorszych. To tak, jakby powiedzieć, że niektóre marzenia są mniej ważne. Absurdalne."

~*~

Jeśli mieliby okazję się spotkać jak by wyglądało ich spotkanie? Przecież to na pozór dwa różne światy. Chociaż może jednak mogliby zostać znajomymi, przyjaciółmi albo kimś więcej. Tylko oni nawet się nie znają. Chciałaby poznać kogoś kto by ja rozumiał. Może to nie jest taki zły pomysł. Nie byłby gdyby umiała rozmawiać z ludźmi. Czy pozna kogoś? Tylko jak? A może jej najbliższym przyjacielem stanie się laptop, tablet, internet?

                                               

  ~*~

Czy jeśli się poznają będą mieli coś ze sobą wspólnego, coś więcej i jeszcze więcej? A może wszystko pozostanie bez zmian. On będzie w swoim świecie, a ona w swoim. Może wcale nie będzie chciał się zadawać z kimś takim jak ona. A ona? Ona może w końcu znajdzie sposób na to żeby podzielić się swoimi problemami, żeby komuś pomóc i się wygadać...

*************

Hej kochani :) Wracam do was z kolejnym opowiadaniem :) I tak wiem co mi teraz napiszecie że ten prolog nie trzyma się w ogóle kupy i tak jest ja to wiem :) Nie umiem pisać prologów więc wybaczcie mi i nie zwracajcie zbytnio na niego uwagi :)

No to tyle na temat prologu ;D Rozdział na pewno pojawi się do końca przyszłego tygodnia :D 

Oceniajcie, piszcie i w ogóle komentujcie :)

Buziaczki :**

[One Shot] Leonetta - Wymarzone Wakacje

NARRATOR

Właśnie zaczęły się wakacje. Pewna młoda dziewczyna postanowiła wybrać się w tym roku na wakacje wraz ze swoimi przyjaciółkami. Tym razem dziewczyny postawiły na morze i przystojnych facetów. Violetta bo tak właśnie miała na imię śliczna brunetka jest singielką i marzy aby właśnie na tych wakacjach spotkać tego jedynego. On i jego paczka też wybierają się na wakacje. Wybrali ten sam kierunek co śliczne dziewczyny. Brunet jako jedyny z całej paczki jest sam i marzy aby w te wakacje poznać kogoś wyjątkowego. Morze, plaża i marzenie taki jest cel jej i jego.

VIOLETTA

Właśnie wraz z Fran i Lu wsiadamy do pociągu. Wybieramy się nad morze. Tym razem postawiłyśmy na Argentynę. Żadnej z nas nie chciało się wyjeżdżać z kraju.
-Dziewczyny  to będą nasze najlepsze wakacje - Wydarła się Fran tak że aż ludzie przechodzący obok na nią popatrzyli dziwnie.
-Fran spokojnie - Odezwałam się strasznie rozbawiona
-Tak to będą nasze najlepsze wakacje - Przyznała jej rację Lu. Do naszego przedziału wszedł konduktor który sprawdził nasze bilety i udał się dalej. Po chwili zajęłyśmy miejsca i każda zajęła się swoimi sprawami. Lu malowała paznokcie. Fran spała a ja postanowiłam posłuchać muzyki i poprzeglądać portale społecznościowe.

PARĘ GODZIN PÓŹNIEJ

Droga minęła nam dość szybko. Wysiadłyśmy z pociągu po czym skierowałyśmy się do taksówki która zawiozła nas pod hotel. Udałyśmy  się do recepcji.
-Dzień dobry. Rezerwowałyśmy jeden trzy osobowy pokój na nazwisko Castillo - Przywitałam się z panią ubraną w białą koszulę i czarną spódniczkę.
-Dzień dobry. - Przywitała się z uśmiechem. - Tak wszystko się zgadza - Powiedziała po czym podała mi kluczyk elektroniczny czyli kartę magnetyczną.
-Pokój numer 7015 piętro 15 - Powiedziała z uśmiechem
-Dziękuję bardzo - podziękowałam za wszelkie wskazówki.
-Miłego pobytu - Powiedziała ja odwróciłam się w jej kierunku i z uśmiechem na ustach kiwnęłam głową. Podeszłam do dziewczyn  po czym wskazałam na kartę. Ruszyłyśmy do windy. Spokojnie wjechałyśmy na piętro 15 i odszukałyśmy odpowiedni pokój. Otworzyłyśmy go i weszłyśmy do środka. W środku stały dwa łóżka po prawej stronie, obok były drzwi prowadzące do łazienki. Po lewej zaś były drzwi. Otworzyłam je i ujrzałam mały pokoik z trzecim łóżkiem.
-Ja zajmuję to  łóżko - Usłyszałam głos Fran  i wskazała na łóżko koło okna.
-A ja te - Powiedziała Lu wskazując na łóżko zaraz obok Fran.
-Super czyli mi zostaje tamten pokoik? - Zdałam pytanie a dziewczyny przytaknęły. Weszłam tam i zaczęłam rozpakowywać swoją walizkę. Po około 15 minutach wszystko było gotowe.
-Viola idziesz z nami na plażę? - Usłyszałam pytanie od Fran
-Tak jasne dajcie mi minutkę - Odkrzyknęłam po czym chwyciłam  strój kąpielowy i sukienkę. Ruszyłam do łazienki. Wychodząc z pokoju zauważyłam że dziewczyny są już gotowe. W łazience ubrałam strój a na niego sukienkę. Włosy związałam w luźny kucyk. Wyszłam z łazienki i ponownie skierowałam się do pokoju. Tam włożyłam klapki na nogi i chwyciłam torbę w której był ręcznik, książka, słuchawki i telefon.
-Możemy iść - Powiedziałam wychodząc z pokoju i chwytając w między czasie okulary przeciw słoneczne. Wyszłyśmy z hotelu i ruszyłyśmy na plaże która znajdowała się tuż na przeciwko naszego hotelu. Doszłyśmy na plażę i rozłożyłyśmy swoje ręczniki dość blisko wody. Położyłyśmy się i postanowiłyśmy się popalać.

LEON

Właśnie z chłopkami wyszliśmy z hotelu i szliśmy na plażę. Moim celem było spotkanie tej jedynej. A oni szli aby dobrze się bawić. Oczywiście też zamierzałem się bawić ale też działać. Przechodziliśmy koło trzech dziewczyn leżących na ręcznikach. Jedna była blondynką, druga miała czarne włosy a trzecia to idealna brunetka.
-Ej księżniczko bolało jak spadałaś z nieba? - Diego skierował pytanie do szatynki. Jest taka śliczna. Miałem do niej zagadać ale nie ten zawsze musi wyrywać te najładniejsze. Nie powiem jej koleżanki też są ładne ale ona jest inna.To widać. A ten ma swoją Lare i mógłby jej pilnować. A nie podrywać kolejne dziewczyny. Lary mu nie wystarcza?
-Ej stary co ty odwalasz? - Zdałem pytanie chłopakowi i spojrzałem na brunetkę
-Zamknij się  - Wysyczał przez zęby Diego. Dziewczyna lekko uniosła się na łokciach do góry i zdjęła okulary z nosa. Jej koleżanki uczyniły to samo.
-Będzie boleć jak zaraz kopnę cie tam gdzie nie powinnam? - Odpowiedziała pytaniem na pytanie. Miała nie zaciekawią minę.
-UU ostra - Odezwał się Diego. - Lubie takie - Powiedział po czym ruszył dalej prosto. Stałem i przyglądałem się przez chwile dziewczynie. Uśmiechnąłem się lekko i ruszyłem za chłopakami. Usiedliśmy na leżakach  i włożyłem okulary przeciwsłoneczne na nos. Miałem zamiar posiedzieć chwilę a później iść popływać.
-Chłopaki gramy w siatę? - Zadał pytanie Maxi.
-Możemy grać - Powiedziałem po czym wstałem. Wszyscy razem ruszyliśmy na boisko które znajdowało się na piachu. Zaczęliśmy grać. Czułem na sobie czyjś wzrok ale nie mogłem zgadnąć czyj. Stresowało mnie to trochę, ale grałem jak najlepiej umiałem.

VIOLETTA

Dziewczyny poszły popływać a ja usiadłam i zaczęłam przyglądać się przystojnemu brunetowi który szedł wcześniej razem z tym gburem. Grali w siatkę bez koszulek. Ale on jest umięśniony. Cudo. W końcu postanowiłam wstać i iść po jakiś zimny sok lub koktajl. Chwyciłam swoją torbę i ruszyłam w stronę budek w których były sprzedawane napoje. Idąc przyglądałam się grze chłopaka. Świetnie grał.
-Dzień dobry - Przywitałam się ze starszą sprzedawczynią
-Witaj dziecko - Powiedziała z uśmiechem
-Poproszę sok pomarańczowy - Zamówiłam sok po czym zapłaciłam należną kwotę. Po chwili otrzymałam napój i ruszyłam z powrotem na ręcznik.
-Uważaj!! - Usłyszałam krzyki jakichś chłopaków a później poczułam jak ktoś na mnie wpada. Po sekundzie czułam na sobie swój zimny sok.
-Strasznie cię przepraszam - Odezwał się męski głos. Podniosłam głowę i zauważyłam bruneta któremu wcześniej się przyglądałam. Podał mi dłoń i pomógł wstać.
-Nic się nie stało - Powiedziałam z uśmiechem. On również zabójczo się uśmiechnął. jego uśmiech był cudowny. I te dołeczki takie idealne. Po chwili rzucił piłę w stronę swoich  kolegów.
-Naprawdę jest mi strasznie głupio - Powiedział drapiąc się z tyłu głowy.
-Przestań - Powiedziałam z uśmiechem. - To tylko sok. Zaraz wejdę do wody i się opłuczę. Wszystko jest okej. - Dodałam po chwili.
-Pozwól że chociaż odkupię ci sok - Zaproponował ukazując rządek swoich śnieżno białych zębów.
-Jasne czemu nie - Powiedziałam i ruszyliśmy w stronę budek.
-Leon jestem - Powiedział podając mi dłoń
-Violetta - Odpowiedziałam z uśmiechem również podając mu dłoń. Odkupił mi sok i już miałam wracać do dziewczyn ale on zaproponował spacer. Ruszyliśmy i zaprowadził mnie na jakieś skały z dala od plaży.
-To skąd jesteś Violetta? - Zdał pytanie chłopak
-Z Buenos Aires - Powiedziałam z szerokim uśmiechem. - A ty? - Zdałam pytanie po chwili
-Również. - Powiedział - Powiedz Viola jak to jest że mieszkamy w tym samym mieście i się nie spotykaliśmy? - Zadał pytanie
-Nie mam pojęcia Leonie - Powiedziałam po czym roześmiałam się. Świetnie się bawiłam w jego towarzystwie. Czułam się tak inaczej, świetnie. Siedzieliśmy chwilę w ciszy a ja cieszyłam się z obecności Leona.
-Twój chłopak jest cholernym szczęściarzem - Powiedział a mi zrobiło się smutno ale nie dałam po sobie tego poznać.
-Nie mam chłopka - Powiedziałam - Ale za to twoja dziewczyna jest szczęściarą - Powiedziałam i poczułam dziwne ukłucie w sercu.
-Nie mam dziewczyny - Ulżyło mi na sercu. Nie wiem czemu ale czułam się szczęśliwa. Zakochałam się? Nie to raczej nie możliwe. A może jednak?

KILKA DNI PÓŹNIEJ

Od kilku dni spotykaliśmy się z Leonem na plaży i spacerowaliśmy lub zwiedzaliśmy miasto. Ogólnie jest cudownie. Dziś znów jestem z nim umówiona. Właśnie wstałam z łóżka i chwyciłam świeże ubrania oraz kosmetyczkę. Udałam się do łazienki. Rozebrałam się i weszłam pod prysznic. Umyłam się i swoje włosy. Po chwili wyszłam z pod prysznica i wytarłam się, ubrała w przygotowane wcześniej ubrania a następnie wysuszyłam włosy i pozostawiłam je tak jak były. Zrobiłam lekki makijaż i wyszłam z łazienki. Dziewczyny już nie spały.
-A dla kogo ty się tak wystroiłaś? - Zdała pytanie Lu
-Dla nikogo - Powiedziałam z lekkimi rumieńcami na twarzy.
-A ten nikt to ten chłopak z plaży? - Zdała pytanie Fran
-Może - Powiedziałam wchodząc do swojego pokoiku. Zostawiłam tam swoje rzeczy i chwyciłam torebkę. Wyszłam z pokoju i przejrzałam się w lusterku.
-Miłego dnia dziewczyny - Powiedziałam po czym wyszłam z pokoju i zjechałam na dół. Stanęłam przed hotelem i czekałam na Leona.
-Ślicznie wyglądasz - Wyszeptał mi do ucha znajomy głos. Wiedziałam że to Leon a mimo to zarumieniłam się.
-Dziękuję - Powiedziałam spuszczając głowę w dół aby nie zauważył moich czerwonych policzków.
-I ślicznie się rumienisz - Powiedział po czym pocałował mnie w policzek. Pierwszy raz pocałował mnie w policzek. Czułam przyjemne ciepło na sercu. Czułam się niesamowicie. Tak jakbym mogła latać. Zakochałam się i jestem tego pewna.
-Zapraszam cię dziś na kolację. - Powiedział a ja się lekko uśmiechnęłam i pokiwałam głową na znak zgody.
-Jutro już wyjeżdżam - Powiedział a ja posmutniałam i usiedliśmy na ławce. Wiedziałam że nasza przyjaźń na dłuższą metę nie przetrwa.Ja w Buenos Aires mam swoją pracę a on ma swoje zajęcia. Mówił że pracuje i jeździ na motocross. To koniec.
-To co z tą kolacją? - Postanowiłam zmienić temat
-Chciałbym się pożegnać i powiedzieć ci coś ważnego - Powiedział a do moich oczu  zaczęły napływać łzy. Nie mogłam pozwolić na to aby rozkleić się przed Leonem więc powstrzymałam się.
-O której  mam  być gotowa? - Postanowiłam przejść do konkretów
-O 18 jeśli możesz - Powiedział z lekkim uśmiechem na twarzy. Przytaknęłam i również się uśmiechnęłam. Wiem że będzie mi ciężko o nim zapomnieć ale będę musiała. Nie jako o przyjacielu ale jako o chłopaku. On nie będzie mój i muszę się z tym pogodzić.
-Dobrze - Powiedziałam - Możemy wracać? - Zdałam pytanie po chwili.
-Tak jasne - Powiedział i pomógł mi wstać. Już po chwili byliśmy pod hotelem.
-Przyjdę po ciebie - Powiedział po czym pocałował mnie w policzek. Ja się lekko uśmiechnęłam i on ruszył w swoją stronę a ja w swoją. Weszłam do pokoju i ku mojemu zdziwieniu dziewczyny były w pokoju.
-Co ty taka smutna Vilu? - Zadała pytanie Lu
-Leon jutro wyjeżdża - Powiedziałam ze łzami w oczach
-Przecież mieszka w tym samym mieście będziecie się widywać - Powiedziała Fran
-Ale nie rozumiecie on ma pracę i te swoje motory w dodatku mieszka na drugim końcu miasta. - Powiedziałam - A za chwilę pozna kogoś innego - Dodałam
-Przestań - Powiedziała stanowczo Lu
-Na pewno tak nie będzie!! - Powiedziała Fran. Musiałam im uwierzyć. Może jednak miały racje. A po z tamy on chce mi coś powiedzieć. Więc musi to być coś dobrego. Z taką myślą poszłam się szykować na kolację.

LEON

Przez te kilka dni poczułem coś do Vilu i wiem że nie jest to zwykła przyjaźń. Powiem jej o wszystkim na wieczornej kolacji. Ale jak powiedziałem że chcę się pożegnać Vilu dziwnie zareagowała. Była smutna. Mam nadzieję że nie da mi kosza. A może?
-Nie Verdas ogarnij się! - Pomyślałem i tak też zrobiłem. Zacząłem wszystko przygotowywać. Musi być idealnie. Kolacja na dachu hotelu, stolik pełen przekąsek, basen, świece i płatki róż. Wszystko idealnie. Mam nadzieję że będzie dobrze i nikt nie popsuje naszej randko-kolacji. Zostawiłem wszystko w idealnym porządku na dachu i wsiadłem do windy po czym udałem się na piętro 10. Wszedłem do swojego pokoju i ubrałem bardziej eleganckie ubrania. Poprawiłem fryzurę i byłem gotowy. Spojrzałem na zegarek.
-Mam jeszcze pół godziny - Pomyślałem.Hotel Vilu jest kawałek dalej. Postanowiłem już wychodzić. Skierowałem się do hotelu oddalonego od mojego o jakieś 10 minut drogi. Wszedłem do niego i ruszyłem w stronę windy. Wybrałem przycisk z liczbą 17 i wjechałem na piętro. Odszukałem odpowiedni pokój i zapukałem po czym oparłem się o futrynę. Drzwi otworzyła mi blondynka, przyjaciółka Vilu
-Cześć ja po Viole - Powiedziałem z uśmiechem
-Wejdź - Powiedziała i wpuściła mnie do środka - Viola jeszcze się szykuje więc usiądź sobie - Powiedziała po czym wskazała na fotel pod ścianą. Usiadłem sobie wygodnie i czekałem na dziewczynę. po chwili wyszła z łazienki w ślicznej sukience i szpilkach. Miała śliczną fryzurę i leciutki makijaż.
-Witaj - Powiedziała z uśmiechem po czym podeszła i pocałowała mnie w policzek.
-Cześć - Odpowiedziałem. Chwyciła swoją torebkę i powiedziała że możemy już iść. Wyszliśmy z jej pokoju i ruszyliśmy na dach hotelu w którym mieszkałem. Po kilku minutach byliśmy już na miejscu.
-Jak tu pięknie - Powiedziała Vilu. Usiedliśmy i zaczęliśmy jeść. Siedzieliśmy w ciszy. Zbierałem się na odwagę aby jej o tym powiedzieć ale nie umiałem. Bałem się że mnie wyśmieje. W pewnej chwili Vilu wstała i podeszła do basenu. Stanęła i uśmiechnęła się lekko nad czymś się zastanawiając. Postanowiłem wykorzystać okazję i podszedłem do niej pd tyłu. Objąłem ją w tali a głowę położyłem na jej ramieniu. Jej dłonie powędrowały na moje ręce.
-Muszę ci coś powiedzieć - Powiedziałem po czym pocałowałem jej szyję
-Słucham - Powiedziała z uśmiechem
-Zakochałem się - Powiedziałem a jej mina nie była za wesoła.
-Kto jest tą szczęściarą? - Zapytała ze łzami w oczach
-Ty - Powiedziałem odwracając ją w swoją stronę. Przytuliłem ją mocno a po chwili pocałowałem bardzo namiętnie a jednocześnie czule.
-Kocham Cie - powiedziałem po oderwaniu.
-Ja ciebie też kocham - Powiedziała z uśmiechem. Na jej ciele pojawiła się gęsia skórka.
-Zimno ci? - Zdałem pytanie po czym nie czekając na odpowiedź ściągnąłem z siebie marynarkę zarzuciłem ją Vilu na ramiona. Objąłem ją w tali i zaprowadziłem do swojego pokoju.
-Powinnam wracać do siebie - Powiedziała po wejściu
-Możesz zostać tutaj - Powiedziałem po czym musnąłem jej usta. W końcu postanowiliśmy że Viola przenocuje u mnie. Poszedłem się umyć i przebrać. Kiedy wyszedłem dałem Vilu swoja koszulę aby miała w czym spać i skierowała się do łazienki a ja wlazłem pod kołdrę i czekałem na swoją ukochaną. Po chwili znalazła się przy łóżku i się położyła obok mnie. Wtuliła się w mój tors.
-Dobranoc - Powiedziała zamykając oczy
-Dobranoc kochanie - Odpowiedziałem szepcząc w jej włosy. Z Violettą w ramionach zasnąłem. Byłem strasznie szczęśliwy.

NARRATOR - ROK PÓŹNIEJ

Po powrocie z wakacji Violetta i Leon zamieszkali razem. Leon po romantycznych oświadczynach został narzeczonym Violetty. Kilka miesięcy później odbył się wymarzony ślub Violetty i Leona a zaraz później huczne wesele. Są razem bardzo szczęśliwi.
-Kochanie mam dla ciebie ważną informację - Zaczęła zestresowana Violetta wchodząc do salonu.
-Słucham cię skarbie - Powiedział Leon odkładając papiery na stolik. Viola głośno przełknęła ślinę i usiadła obok swojego męża.
-Co się dzieje kochanie? - Zadał pytanie Leon
-Bo ja... - Zaczęła zdenerwowana Violetta
-Kochanie wszystko w porządku? - Zadał kolejne pytanie Leon. Sam już zaczynał się denerwować.
-Będziesz tatą - Powiedziała i spojrzała na swojego męża który siedział tuz obok niej po prawej stronie.
-Naprawdę? - Zdał pytanie z nie dowierzaniem.
-Tak - Powiedziała z lekkim uśmiechem. Jeszcze nie wiedziała do końca jaka będzie reakcja jej męża.
-Będę tatą!! - Wykrzyczał po czym wstał i wziął swoją żonę na ręce. Okręcił ich wokół własnej osi i postawił ją na nogi. Chwilę później jego warki spoczywały na ustach Violetty.
-Kocham Was - Powiedział Leon z wielkim uśmiechem na twarzy. Kilka miesięcy później Violetta i Leon zostali szczęśliwymi rodzicami malutkiego Pablo. I tak właśnie skończyła się historia która zaczęła się w Wymarzone Wakacje.

**********

A dzisiaj w waszych łapkach zostawiam One Shot który pisałam już dość dawno w ramach jakiegoś konkursu :) Już nawet sama nie pamiętam gdzie i jaki on był :) W każdym razie czekam na opinię :D

[Praca konkursowa] Wjechałeś do mojego serca, na swoich nartach, z workiem pełnym miłości - Mrs. Blanco - Miejsce 1

"Wjechałeś do mojego serca, na swoich nartach, z workiem pełnym miłości"

Nazywam się Violetta Castillo i mam dwadzieścia pięć lat. Jedni mówią, że wyglądam młodo jak na

swój wiek, inni twierdzą, że sprawiam wrażenie takiej jaką jestem, co wprowadza mnie w niesamowite omotanie. Najważniejsze jest to, że czuję się świetnie i nikt ani nic tego nie zmieni. Nie przejmuję się za bardzo swoim wyglądem. Stawiam na elegancję i wygodę. Nie używam także zbyt dużo makijażu, ale cóż, czasami mi się to zdarzy. Nienawidzę, kiedy wracam zmęczona z pracy, a koło mnie na ulicy przechodzą wymalowane kobiety, wyglądają normalnie jak lalki Barbie. Uważam, że jesteśmy wyjątkowe i nie powinniśmy zakrywać naszych niedoskonałości, ale cóż, najwidoczniej nie każdy ma takie zdanie. A no właśnie, praca, czyli to co stoi w moim życiu na pierwszym miejscu. Nie, nie rodzina. Wychowałam się w domu dziecka. Nie, nie miłość, bo takowej nie mam. Nie wierzę w uczucia, ani to coś nazywane właśnie miłością. To jeden wielki fałsz. Kiedyś miałam chłopaka, przepraszam, narzeczonego. Miał na imię Diego i był cudowny - troszczył się o mnie, do czasu. Potem okazało się, że tak naprawdę za moimi plecami robił wszystko z Larą - moją asystentką, ale o mojej pracy za moment - żebym wyleciała. Całe szczęście szybko się zorientowałam i powiadomiłam szefową, która na szczęście była moim sprzymierzeńcem. Chciała wyrzucić Domingueza i Baroni, jednak to ja postanowiłam odejść i założyłam własną firmę. Jestem znaną projektantką wnętrz. Moja firma nazywa się CASTILLO DESING i ma świetne dochody. Pieniądze też nie są dla mnie jakieś strasznie ważne. Tego, czego mam za dużo oddają na cele dobroczynne. Jestem kim jestem, wiele osób mnie nie akceptuje. Mam tylko przyjaciółkę Ludmiłę, z którą mieszkam w nowoczesnym mieszkaniu ogromnego wieżowca. Kiedyś była z nami jeszcze Francesca i Camila, jednak pierwsza musiała wracać do rodzimego kraju - Włoch, a Camila wyjechała ze swoim mężem do Madrytu. I tym oto sposobem zostałam sama z Lu. Na początku strasznie to przeżywałam, ale potem pojawił się Diego i... tak to się jakoś potoczyło. Najważniejsze jest to, że ja jestem szczęśliwa. Jednak czasami wydaje mi się, że czegoś mi brakuje. Szkoda, że nie wiem czego.

***

grudzień, 2013

Siedzę właśnie w samolocie i czytam książkę "Gwiazd naszych wina". Naprawdę, podziwiam Hazel za to, jak postępuję. Zresztą Augustusa też. Oboje mają nowotwór, a pomimo to cieszą się życiem.

- Prosimy zapiąć pasy, lądowanie rozpocznie się lądowanie. - mówi przyjemny kobiecy głos. Wykonuję polecenie i czekam na najgorszą część lotu. Turbulencje szturchają mną szaleńczo, jednak ja mam zamknięte oczy i staram się myśleć o czym innym. Po chwili jest już po wszystkim. Biorę walizki po czym zamawiam taksówkę, która ma mnie zawieść do hotelu. Dobrze, że umiem włoski. Przyjechałam tutaj na zjazd architektów i projektantów z całego świata. To ogromne, ale i kameralne zdarzenie. Taki zjazd odbywa się co roku. W tym roku postanowiłam zostać tydzień dłużej i spędzić tu święta i sylwestra. W końcu i tak siedziałabym sama w domu, bo Ludmiła wychodzi do Federico - jej chłopaka właśnie rodem z Włoch - na wigilię. Z tego co wiem, to on chce jej się oświadczyć właśnie 24 grudnia, więc pewnie sylwestra także bym tak spędzała. Po chwili moim oczom ukazuje się żółty samochód. Wsiadam i podaję adres. Droga nie jest długa. Dobrze znam te okolice. Już po chwili jestem pod drogim, pięciogwiazdkowym hotelem, w którym mam wynajęty pokój z ogromnym balkonem - tak jak prosiłam. Płacę taksówkarzowi za podwóz, w końcu taka jego praca, po czym zabieram moją czarno-czerwoną walizkę i wchodzę do hotelu przez ogromne szklane drzwi. Podchodzę do recepcji i czekam w kolejce. Rozglądam się. Jest to piękne miejsce. Gra świąteczna muzyka, dokładnie ta piosenka, którą uwielbiam. Na górze wisi ogromny żyrandol. Na piętro prowadzą piękne schody obszyte czerwonym dywanem, a obok jest złota poręcz. Stoi tu także ogromna choinka, z dziesiątkami bombek i parę kanap. To właśnie tam przenoszę swój wzrok. Patrzę na wszystko i wszystkim, aż nagle napotykam wzrokiem na pewne oczy. Moje nogi momentalnie robią się jak z waty. To dwa szmaragdy. Widzę, jak na mnie patrzą. Postanawiam poznać ich właściciela. Moim oczom ukazuje się nieziemsko przystojny szatyn, z cudowną grzywką postawioną na żel. Po chwili uśmiecha się do mnie lekko, pokazując swoje urocze dołeczki i perfekcyjny rządek białych ząbków. Odwzajemniam gest, jednak wtedy schodzę na ziemię. W moim życiu nie ma miejsca na mężczyzn. Odwracam się i unikam jego wzroku przez kolejne dzie

sięć minut - aż do momentu, gdy podaję recepcjonistce dane i otrzymuję kluczyk do apartamentu. Stawiam na windę, gdyż chcę uniknąć spotkania tajemniczego szatyna. Na moje nieszczęście ta jest nieczynna. Odwracam się - jego już tam nie ma. Widzę jedynie małą dziewczynkę która siedzi koło choinki i płacze. Podchodzę do niej, szkoda mi takiego słodziaka.

- Co się stało kochanie? - pytam, kucając obok niej.

- Zgubiłam tatusia. - mówi. Jest mi jej strasznie żal.

- A jak masz na imię? - pytam po raz kolejny.

- S-s-sara. - odpowiada przez płacz. Przytulam ją - i mam pięć lat. - dodaje.

- Chodź, poszukamy twojego tatusia. - chwytam ją za rączkę - tylko musisz mi coś o nim powiedzieć. - oznajmiam.

- Jest wysoki, ma brązowe włoski, zielone oczy. I ma na imię Leon. - tłumaczy. Rozpoczynam poszukiwania. Badam wszystkich po kolei. Nagle słyszę jak ktoś woła:

- Sara! - odwracam się, a mała momentalnie puszcza moją dłoń. Biegnie do swojego taty... chwila, przecież to jest ten szatyn!

- No to cudownie. - myślę. Podchodzę bliżej. Niejaki Leon stawia Sarę na ziemi i patrzy na mnie.

- Dziękuję. - mówi, blado się uśmiechając. Gdy słyszę jego głos, czuję jak mdleję. Jest idealny. A z bliska wygląda jeszcze lepiej... Stop. Mam czasem dość mojej duszy. To tak jakbym udawała kogoś, kim nie jestem. Mimo mojej silnej woli, choć chyba jeszcze nie wystarczająco, odwzajemniam gest.

- Nie ma za co. Chociaż następnym razem, powinien pan lepiej pilnować córki. - śmieję się.

- Jestem Leon Verdas. - wystawia rękę w moją stronę.

- Violetta Castillo. - odpowiadam. Kiedy nasze dłonie się spotykają, czuję jak przez moje ciało przechodzi przyjemny prąd. Liczę jednak na to, że się nie zakochałam.

- Raz jeszcze przepraszam i... do zobaczenia. - mówi, puszczając do mnie oczko. Mała Sara także mi macha. Czuję jak się rumienię. W pośpiechu idę do pokoju. Odstawiam walizkę w kąt i padam na łóżko. Zaczynam płakać. Nienawidzę mojego charakteru. A czemu? Bo raz zostałam skrzywdzona. Pamiętam jak płakałam. A teraz? Niebo się otwiera, poznaję cudownego mężczyznę, jednak ten jest żonaty - w końcu był z córką. Ale boję się. Jestem głupia. Z takimi myślami zasypiam, śniąc o szczęściu, które czuję, że jest pod samym moim nosem. Jednak gdzie?

Rano budzę się cała czerwona, moja poduszka także taka jest. Postanawiam jednak wziąć się w garść i totalnie się zmienić. Nie zamierzam być taka sama. Od dziś jestem silna. Zaczynam nowy rozdział, zupełnie inny.

W końcu wstaję z łóżka i wykonuję poranne czynności. Robię bardzo delikatny makijaż, gdyż tutaj nie mam się zamiaru zmieniać, i ubieram (tu także pozostaję bez zmian). Gdy jestem już gotowa schodzę na dół na śniadanie. Biorę miskę, do której wrzucam płatki owsiane, dorzucam bakalie i zalewam gorącym mlekiem. Do tego biorę jeszcze jogurt i pomarańczę. Przy ostatnim stanowisku parzę sobie kawę. Zajmuję wolny stolik i siadam. Wyjmuję jeszcze telefon, aby sprawdzić pocztę, po czym zabieram się do jedzenia. Pół godziny później wychodzę z restauracji. Dzisiaj mam zamiar pojeździć trochę na nartach. Nagle czuję, jak coś buczy w mojej torebce. Wyjmuję telefon - okazuje się, że to Ludmiła. Odbieram. Rozmawiamy na różne tematy. W pewnym momencie puszczam parę z ust i mówię jej o Leonie. Ta radzi mi tylko, że mam się zachowywać normalnie. Przecież każdy zasługuje na szczęście. Popieram ją. Po godzinnej rozmowy kończymy nasze pogaduchy, a ja zakładam mój nowy kombinezon. Gdy i to mam już za sobą (całe szczęście, nienawidzę tego), schodzę na dół. Kieruję się na poziom -1, gdyż tam właśnie stoi mój samochód - czerwone porshe. Wyjmuję z nich narty - białe w czarne i czerwone kwiaty - to moje ulubione kolory. Nie, nie fioletowy. Nienawidzę go mniej więcej tak, jak ubierania się w strój narciarski. Przez moje imię został mi przypisany owy kolor. Nie mogę teraz na niego patrzeć. Bo całe moje dzieciństwo - które było naprawdę smutne - składało się w siedemdziesięciu pięciu procentach z fioletu.

Zakładam buty potrzebne do tego sportu i wychodzę na dwór. Kieruję się w stronę długiej kolejki po karnet. Na szczęście jest jeszcze przed 10, więc zdążę idealnie na otwarcie wyciągu. Zakupuję bilet na cały dzień, gdyż później nie będę już miała czasu aby pojeździć, a naprawdę to lubię. Wreszcie mam zakupiony kolorowy karnet. Staję w kolejce, której jak na razie brak. Po pięciu minutach wyciąg zostaje otwarty. Obracam się i widzę za sobą długą kolejkę. Bez dłuższego zastanowienia wsiadam na krzesełko. Jadąc rozmyślam o tym co mówiła mi Ludmiła.

- Jeżeli coś do niego poczujesz, to znaczy, że pora się zmienić. - przypominam sobie jej słowa.

W końcu mogę zjechać. Rozpoczynam od delikatnego pługu, aż w końcu przechodzę na krawędzie. Czuję się niesamowicie. Wiatr pcha mnie i jadę jeszcze szybciej. Na końcu zatrzymuję się tworząc śnieżny gejzer. Wszyscy patrzą na mnie z podziwem, a ja tylko ustawiam się w kolejce.

Po trzech godzinach nadal nie jestem jeszcze do końca usatysfakcjonowana. Kieruję się więc na inną trasę. Wybieram tym razem czerwoną, gdyż wcześniej dostępna była tylko niebieska. Siadam w wagoniku i jadę, choć dwa razy dalej, to o wiele szybciej. W końcu jestem na górze. Nim zjeżdżam, napawam się cudownym widokiem. Dziś niebo jest piękne i przejrzyste. Po chwili odpycham się kijkami i zaczynam zjeżdżać. Tu jest o wiele ciężej niż tam niżej. Jednak jadę. Już po chwili czuję się pewnie. Wszystko byłoby idealnie... nagle ktoś we mnie uderza i obydwoje się przewracamy.

- Przepraszam. Wjechałem na lód. - słyszę znajomy głos. Mężczyzna podnosi gogle i widzę tam...

- Leon! - mówię.

- Violetta? - pyta, ściągając kask. Czynię to samo - Jejku, przepraszam... Nie chciałem. - tłumaczy się.

- Już dobrze, też wiele razy mi się to zdarzyło. - wybaczam mu. Po chwili nie rozumiem mojego zachowania. Przecież normalnie bym na takiego kogoś nakrzyczała, a teraz?

- Nic ci nie jest? - pyta mnie, pomagając wstać.

- Wszystko okej. - otrzepuję się ze śniegu.

- Może w ramach przeprosin dasz się zaprosić na gorącą czekoladę? - pyta nagle. Zastanawiam się chwilę. Cóż, czemu nie. W końcu wydaje się być fajną osobą.

- Dobrze. - mówię, po czym ścigamy się na sam dół. Zdejmujemy narty i wchodzimy do małego baru. Zajmujemy stolik i zaczynamy rozmawiać. Cały czas się śmieję i uśmiecham. Co się ze mną dzieje?

***

24 grudnia 2013

Od tamtego upadku na nartach bardzo polubiłam Leona. To świetny przyjaciel. Bardzo się do siebie zbliżyliśmy. Cieszę się. Okazało się, że jest właścicielem Verdas Company w Buenos Aires, i jest architektem! Dzięki temu mieliśmy wiele tematów do rozmowy. Jego córka Sara też chyba mnie polubiła. Zaczęła nawet mówić do mnie Ciocia Viola. Kiedy to usłyszałam, uroniłam łzę wzruszenia. A jego żona... Zostawiła go. Bez słowa. Nie rozumiem, jak można to zrobić, takiemu świetnemu facetowi, jakim jest Leon. To ideał! Nie, nie zakochałam się. Po prostu... Bardzo, bardzo go lubię.

Zjazdy architektów i projektantów także dobiegły końca. Teraz mam cały tydzień dla siebie.

Kończę rozmyślać, gdyż słyszę pukanie do drzwi. Wstaję z łóżka, poprawiam włosy i zakładam szlafrok i moje ciepłe kapcie. Pukanie nie ustaje. Podchodzę do drzwi i otwieram je. Moim oczom ukazuje się Verdas.

- Dzień dobry, śniadanie przyszło. - śmieje się.

- Już po śniadaniu? - pytam, po czym patrzę na zegarek. No pięknie, jedenasta.

- Owszem księżniczko. - odpowiada mi.

- Wejdź. - otwieram szerzej drzwi. Leon posyła mi ten cudowny cudowny uśmiech, po czym siada przy stoliku.

- Płatki, tak jak lubisz. - mówi.

- Jak ty mnie dobrze znasz. - oznajmiał, po czym całuję delikatnie jego policzek.

- Wolałbym nagrodę tutaj. - dodaje, wskazując na usta. Zaczynam się śmiać. Uwielbiam, kiedy mogę z nim spędzać czas. A najlepsze jest to, że nie będę płakać przy rozstaniu, bo mieszkamy w tym samym mieście, nawet niedaleko siebie.

- Tak sobie pomyślałem... Skoro spędzasz sama wigilię i my z Sarą także... To może chciałabyś spędzić ją z nami? - pyta mnie, po czym dodaje - będziemy ją spędzać na dole, nikogo tam wtedy nie będzie. Już to załatwiłem. - zastanawiam się chwilę. Nie wiem czemu, ale brzmi to jak propozycja randki.

- Dobra, zapomnij. - mówi, po czym wstaje i kieruję się w stronę drzwi. Podbiegam do niego i chwytam dłoń, co sprawia, że szatyn momentalnie odwraca się w moją stronę. Patrzy na mnie.

- Będę zaszczycona. - oznajmiam, po czym całuję go blisko ust. On tylko uśmiecha się szeroko, po czym podnosi mnie i okręcam wokół własnej osi.

- Do zobaczenia o osiemnastej. - przytula mnie i wychodzi. Padam szczęśliwa na łóżko, a po chwili uświadamiam sobie, że nie mam ani prezentów, ani odpowiedniej kreacji. W tempie ekspresowym kończę śniadanie i ubieram się, po czym lecę do samochodu i jadę do centrum. Latam po sklepach dwie godziny. Wreszcie znajduję to czego szukałam - śliczną czerwoną sukienkę i cudowną lalkę. Zostaje mi do kupienia prezent dla Leona. Chodzę zestresowana, mam tylko trzy godziny. Wreszcie znajduję to, czego szukałam - świetnego iPada. Kupuję go, a dodatkowo otrzymuję wybrane przez siebie etui. Wychodząc, kupuję jeszcze świąteczny papier. Wracam do hotelu - widzę jak jego pracownicy szykują miejsce przy choince. Uśmiecham się pod nosem i wracam do pokoju. Pakuję prezenty. Gdy i to mam za sobą, biorę prysznic i myję włosy. Następnie kręcę włosy lokówką i związuję je w kitkę, zostawiając dwa pasma włosów. Maluje paznokcie, a gdy wysychają, robię makijaż. Patrzę na zegarek - mam idealnie piętnaście minut na ubranie się i założenie biżuterii, co już po chwili kończę. Przeglądam się w lustrze. Jestem inna. Widzę w sobie zakochaną dziewczynę - to niestety trzeba przyznać. Poprawiam włosy i sukienkę, zabieram prezenty i zamykam pokój. Schodzę powoli po schodach.

- Tato, patrz! - słyszę wołanie małej Sary. Po chwili Leon się odwraca i patrzy na mnie. Uśmiecham się do niego. Już po chwili stoimy twarzą w twarz.

- Dobry wieczór książę. - oznajmiam. Verdas jest ubrany bardzo elegancko, w przepiękny garnitur, natomiast Sara ma na sobie białą sukienkę z różową halką. Zanim zasiadamy do wieczerzy, składamy sobie życzenia. Leon życzy mi wspaniałego mężczyzny, a ja, aby odnalazł nową miłość. Podczas kolacji dużo rozmawiamy. W końcu nadchodzi czas na prezenty. Jako pierwsza odpakowuje je Sara.

- Jaka piękna lalka! - woła szczęśliwa. Jestem zadowolona, że jej się podoba. Od Leona dostała urocze przebranie księżniczki.

- Teraz ty. - mówię do Leona.

- O nie, ty. - poprawia mnie i podaje brązowe pudełko obwiązane zieloną wstążko ze złotym napisem YES. Otwieram je. W środku jest cudowna bransoletka na białym sznurku związanym w warkoczyka, a do niej przyczepiona jest złota zawieszka. Patrzę na grawer. Jest tam wygrawerowane połączenie naszych imion, jakie kiedyś wymyśliła jego córeczka - Leonetta.

- Dziękuję. - mówią, przytulając się do niego.

- Ciociu Violu, to dla ciebie. - mówi kopia Leona i podaje mi rysunek - to ty i tatuś. - tłumaczy, wskazując na dwa ludziki trzymające się za ręce. Rumienię się. Gdy Leon otwiera paczkę jest bardzo zadowolony. On także otrzymał taki rysunek. Nagle Sara zaczęła się śmiać.

- Co cię tak bawi kochanie? - pyta Leon, siedzący obok mnie. Dziewczynka wskazuje palcem w górę. Patrzymy w tamtą stronę. Nad nami wisi jemioła. Patrzymy na siebie. Przygryzam wargę. On uśmiecha się do mnie. Jednak po chwili uświadamiam sobie, co się dzieje. Rzucam Leonowi przepraszająco spojrzenie i wybiegam przed hotel, do zamarzniętego jeziora. Siadam. Zaczynam płakać. Trzęsę się z zimna. Wtedy czuję ciepłą marynarkę na moich ramionach. Czuję wspaniałe perfumy. Kątem oka widzę, jak Verdas siada obok mnie.

- Przepraszam. - mówię.

- Nie masz za co. - odpowiada, jednak słyszę w jego głosie smutek. Stawiam przed wyzwaniem i opowiadam mu o historii z Diego. Widzę w jego oczach współczucie. Wstajemy i chcemy wrócić do środka. Zaczyna padać śnieg. Zatrzymujemy się. Patrzę na Verdasa.

- Obiecaj mi, że nigdy mnie nie zostawisz ani nie zranisz. - wyznaję.

- Ani mi się śni. Za bardzo cię kocham. - mówi, patrząc mi w oczy.

- Co powiedziałeś? - pytam z niedowierzaniem.

- Kocham cię. - wyznał.

- Ja ciebie też. - mówię po chwili. Uśmiecha się szeroko i zbliża do mnie. Robię to samo. Nasze usta po chwili łączą się w pocałunku. Czuję się magicznie. Niedługo później odrywamy się do siebie.

- Violetto Castillo, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją dziewczyną? - pyta mnie. Bez wahania zgadzam się i przytulam go.

Od czasu kiedy jestem z Leonem, wszystko się zmieniło. Jestem tak bardzo szczęśliwa. Czuję, że żyję. Rozmawiałam z Ludmiłą. Cieszyła się niesamowicie. Dobrze, że wyznałam mu uczucia.

Dziś Sylwester. Postanawiam złożyć Leonowi poranną wizytę. O tej porze już zazwyczaj nie śpi. Schodzę na jego piętro i pukam do drzwi. Ku moim oczom ukazuje się niska brunetka. Jest ubrana w pidżamę.

- Tak? - pyta mnie. Nie no, nie mogę.

- Przyszłam do Leona. - mówię wściekła.

- Leon jeszcze śpi. - oznajmia.

- Naty, kto to? - słyszę głos Leona.

 Nie wytrzymuję. Zaczynam płakać. Biegnę do pokoju. Biorę pierwszą lepszą kartkę i pisze do niego list. Zostawiam go w recepcji. Pakuję się cały czas płacząc. Proszę, aby nie mówić Verdasowi co się ze mną stało. Zapłakana jadę na lotnisko. Z opuchniętymi oczami, wracam do Buenos Aires.

***

Rok później

Siedzę u siebie w pokoju bez żadnego życia. Niby pozbierałam się, po sytuacji sprzed roku, jednak to i tak nadal boli. Przez ten rok ograniczyłam relacje z Verdasem do zera. Wiem tylko, że kiedy dowiedział się, co się stało szukał mnie wszędzie. To trwało parę miesięcy. A potem to wszystko ustało... Nie słyszałam o nim nic. Spoglądam na moją dłoń - cały czas jest na niej bransoletka od niego. Nie potrafiłam się jej pozbyć. Co jak co, ale ja nadal czuję, że go kocham.

Nagle dzwoni mój telefon, nieznany mi numer. Odbieram.

- Violetta? - pyta mnie głos. Skądś go kojarzę.

- Przy telefonie. - mówię.

- Boże, nareszcie! Jestem Natalia, ta od Leona. Tylko błagam, nie rozłączaj się! To nie tak jak myślisz. - tłumaczy.

- A jak? - pytam.

- Violetta, jestem jego siostrą. - oznajmia. Uświadamiam sobie, co zrobiłam. Jestem głupia. Zniszczyłam coś wspaniałego.

- Gdzie jest Leon? - zadaję kolejne pytanie.

- Leon miał wypadek. Prawie rok temu. Leży cały czas w śpiączce. - zaczęła płakać. Mój świat się zawalił. Pytam gdzie leży, a po chwili informuję ją, że już jadę. W szpitalu jestem w ciągu piętnastu minut. Wpadam do jego sali niczym strzała. I widzę go. Jest cały blady. Zaczynam płakać. Siadam obok i chwytam jego zimną dłoń.

- Leon... przepraszam. - szepczę. Moje słone łzy spadają na jego koszulkę. Nagle czuję, jak ktoś się do mnie przytula. Widzę Sarę.

- Ciociu Violu, wróciłaś! - powiedziała.

- Tak kochanie, wróciłam.

- Tata śpi.

- Długo już tak śpi? - pytam.

- Zawsze kiedy do niego przychodzę z ciocią Naty. - odpowiada. Widzę brunetkę.

- Ciebie też przepraszam. - mówię.

- Nie masz za co. - oznajmia i przytula mnie.

- Chodź Sara, zostawimy ciocię Violę samą z tatusiem. - zwraca się do dziewczynki i wychodzi.

Siedzę z Leonem dzień w dzień. Rozmawiam z nim. Wiem, że mnie słyszy. Ściska moją dłoń. Dziś jestem u niego już dziesiąty raz. Mija jedna godzina, druga, trzecia...

- Leon. Muszę ci coś powiedzieć. - zaczynam - nigdy o tobie nie zapomniałam. Ja cię nadal kocham. - wyznaję. Zbliżam się do niego i delikatnie całuję. Patrzę na niego. Nie wierzę, w to co widzę. Leon otwiera oczy i uśmiecha się do mnie.

- Violetta. - mówi.

- Kocha nie mów nic. Musisz odpoczywać. A ja... ja cię przepraszam. Oskarżyłam cię o coś, nie mając pojęcia. Zrozumiem, jeżeli powiesz mi teraz, że mam się stąd wynosić. - mówię.

- Cały czas cię kocham. - wyznaje mi. Odwracam się. Podchodzę do niego i przytulam. Znów jestem szczęśliwa!

Leon wyszedł ze szpitala miesiąc temu. Siedzimy teraz u niego w domu, przepraszam, w naszym domu. Mieszkamy razem. Nagle Leon odsuwa się.

- Wiesz kochanie... Mam takie dziwne przeczucie... - zaczyna.

- Jakie przeczucie? - pytam.

- Że powinniśmy zapamiętać ten moment. Będziemy go opowiadać naszym wnukom. - mówi dalej.

- Co masz na myśli? - pytam po raz kolejny.

- Wyjdziesz za mnie? - mówi. Nie mogę uwierzyć w to co słyszę. Od razu zgadzam się. Płaczę.

***

Kilka lat później, grudzień

Nazywam się Violetta Verdas. Jestem szczęśliwą mężatką. Moim mężem jest najwspanialszy mężczyzna na świecie - Leon Verdas. Jestem projektantką wnętrz, a on architektem. Kiedyś pracowaliśmy osobno. Dziś jest zupełnie inaczej. Połączyliśmy je w jedność i teraz jesteśmy właścicielami VERDAS IMPERIUM. 

Siedzę obecnie w naszym domu, a konkretniej w naszym salonie i patrzę przez okno, jak razem z Sarą i Alexem - naszymi dziećmi - lepi ogromnego bałwana. Cały czas nie dociera do mnie to, że jestem tak szczęśliwa. Za chwilę wrócą do domu i zasiądziemy do wieczerzy. Moje przypuszczenia potwierdzają się. Kiedy przychodzi czas na prezenty, wszyscy się cieszą. Leon otwiera prezent ode mnie. Wyjmuje małego bucika.

- Violu? - pyta mnie.

- Niespodzianka... - szepczę. Podchodzi do mnie i okręca wokół własnej osi. 

Jestem najszczęśliwszą osobą na świecie.

Bo wszystkie skarby tego świata mam u siebie w domu.

Razem tworzymy jedną bajkę.

Jestem księżniczką.

On księciem.

A nasze dzieci następcami tronu.

Nie mam zamiaru stawiać tu kropki. To oznaczałoby koniec tej bajki. A ona tak naprawdę dopiero się zaczęła.

 Dziękuję Ci Leon.
Wjechałeś do mojego serca,

na swoich nartach

z workiem pełnym miłości,

której tak bardzo potrzebowałam.
Kocham cię.

****
Praca która zajęła pierwsze miejsce :)
Autorka - Mrs. Blanco
Czekam na wasze opinię !!