Rozdział 35 - Wiesz czy to chłopiec czy dziewczynka?

Dedykacja dla Jorgista Forever
I Tinita Blanco - kochana wracaj szybko do zdrowia :**

VIOLETTA

Wstałam i się umyłam po czym się ubrałam i weszłam do kuchni. Przygotowałam wszystkim śniadanie. Po kilku minutach do kuchni weszła Ludmiła z Federcio. W spokoju siedzieliśmy w kuchni i jedliśmy śniadanie.
-Co dzisiaj robisz? - zadała pytanie ciekawa Ludmiła.
-Wybieram się do Leona - Powiedziałam dopijając herbatę
-Viola myślałam że kiedy już się obudził to dasz spokój - Powiedział Federico. Był lekko zdenerwowany.
-Spokojnie chcę tylko z nim porozmawiać. - Powiedziałam po czym wstawiłam swój talerz i kubek do zlewu. Wyszłam z kuchni, chwyciłam swoją torebkę i wszyłam z domu kierując się na przystanek.

Weszłam do szpitala i od razu skierowałam się do sali Leona. Po drodze kupiłam jego ulubiony sok.
-Hej mogę? - Zadałam pytanie stając w drzwiach
-Tak wejdź - Powiedział promiennie się uśmiechając. Już dziś nie miał po podłączanych tych wszystkich maszyn. Wyglądał o wiele lepiej niż wczoraj. Weszłam i usiadłam obok niego na krześle. Po chwili postawiłam sok na jego szafce. odwrócił się do mnie bokiem. Położył swoją dłoń na moim brzuchu.
-Co cię tutaj sprowadza? - Zadał pytanie z uśmiechem
-Chciałam porozmawiać - Powiedziałam spokojnie.
-No to mów - Polecił po czym wlepił wzrok w moje oczy.
-Leon ja wiem że ty bardzo się zaangażowałeś - Zaczęłam nerwowo po czym przełknęłam ślinę. - Widziałam te katalogi na łóżku. Nie powinieneś - Powiedziałam powstrzymując łzy. - Oczywiście nie zabronię ci się spotkać z dzieckiem ale nie widzę dla nas wspólnej przyszłości - Skończyłam po czym ściągnęłam jego dłoń ze swojego brzucha.
-Viola proszę cię wybacz mi do jasnej cholery - Zaczął się denerwować. Widziałam w jego oczach ten ból i smutek.
-Nie - Powiedziałam stanowczo. Chwycił mnie za dłonie po czym zaczął ścierać z moich policzków łzy.
-Wiesz czy to chłopiec czy dziewczynka? -Zadał pytanie z powrotem kładąc dłoń na moim brzuchu.
-Dziewczynka - Powiedziałam. Raptem wbił się w moje usta. Zaczął mnie całować bardzo namiętnie. W tym momencie przypomniały mi się te najlepsze chwile spędzone z Leonem. Z nim i z Jimem. W moim brzuchu oprócz małego stworka pojawiło się tysiące motyli. 
-My nie powinniśmy - Powiedziałam spokojnie ale gdzieś w środku byłam cała zdenerwowana i cieszyłam się z tego pocałunku
-Viola... - Zaczął lekko zdenerwowany
-Nie - powiedziałam po czym wyszłam. Wróciłam do domu. Do swojego pokoju. Położyłam się i zaczęłam płakać.

LEON

Do jasnej cholery czy ona nie morze mi w końcu wybaczyć. Tak cholernie ją kocham a ona mnie kompletnie nie słucha.
-Tato, tato - Z moich rozmyślań wyrwał mnie głos mojego małego synka. Miałem nadzieję że nie przyjechał ze Stef bo nie miałem ochoty na rozmowę z nia. Zaraz po Jimie w drzwiach stanęła moja młodsza siostra.
-Jim jeszcze raz mi uciekniesz - Pogroziła mu palcem. Zaśmiałem się lekko po czym przytuliłem malca do siebie.

Siedzieliśmy i rozmawialiśmy, śmialiśmy się i w ogóle. W pewnym momencie do sali wleciał lekarz.
-Panie Leonie pan powinien leżeć. - Powiedział zdenerwowany lekarz - Chce pan żeby panu szwy popękały? - Zagroził. Automatycznie położyłem się do łóżka.
-Ale panie doktorze ile można leżeć? - Zadałem pytanie znudzony tym szpitalem.
-Jeszcze kilka dni. - Powiedział po czym wyszedł z sali. Fran z Jimem też udali się do wyjścia. Położyłem się i myślałem o Vilu. Co będzie jeśli jej nie odzyskam?
-Nie nawet tak nie mogę myśleć - Pomyślałem po czym zamknąłem oczy.

*************

Kochani w waszych łapkach 35. Miał być w piątek ale jest dziś :D Nie ma jeszcze Leonetty :P Aj zła ja :D Hehe :D Nie wiem kiedy dodam kolejny więc proszę bez pytań kiedy next :P No to buziaczki :**